Binnen de kringen van radicale neonazi’s wordt de eigen politieke strijd graag geschetst als oorlog. Kameraden die in verband met politieke acties worden gearresteerd worden in deze kringen dan ook gezien als “krijgsgevangenen” en omschreven als “Prisoners of War” (POW).
In Nederland is het vooral in de kringen rond Eite Homan (voorheen het Aktiefront Nationale Socialisten, tegenwoordig de Racial Volunteer Force/RVF) populair. Al jaren wordt er door Homan en consorten opgeroepen voor steun en actie ten behoeve van deze gevangenen. Tot voor kort ging dat echter bijna altijd over gevangenen in het buitenland, en dan vaak in Duitsland. Een voorbeeld daarvan is het door Homan opgezette solidariteitscomité met Kay Diesner. Diesner pleegde een mislukte moordaanslag op een communist in Duitsland en schoot op zijn vlucht een agent dood. Diesner werd hiervoor tot levenslang veroordeeld.
Een enkele keer wordt ook gekozen voor het steunen van Nederlandse gevangenen. Zo riep het ANS in de jaren negentig op tot solidariteit met Yge Graman, een Amsterdams raadslid van de Centrumdemocraten dat voor de verborgen camera een aanslag met een brandbom had bekend. Maar dat was een uitzondering.
Recent is daar echter verandering in gekomen. De jonge garde neonazi’s in Nederland (“Jeugd Storm Nederland” en “Aktiefront Nederland”) hebben een heel andere kijk op dit concept. Nederland blijkt de ene na de andere “politieke gevangene” te herbergen.
In september liep JSN mee in een demonstratie van de Nederlandse Volksunie (NVU) en droeg een bord waarop opgeroepen werd tot steun aan de “politieke gevangenen” Jeffrey M, Daan van Maanen en Barry Rausch.
Jeffrey. werd op 6 mei 2006 gearresteerd na afloop van een feest van het JSN in een park in Zoetermeer. De JSN-aanhang ging hier een groepje skatende jongeren te lijf en mishandelde een aantal aanwezigen. Er werden 18 jongeren gearresteerd, waarvan M. als enige een flinke celstraf kreeg (8 maanden, waarvan de helft voorwaardelijk). Daan van Maanen en Barry Rausch maakten het nog bonter. Zij reisden in de Zoetermeerse Stadslijn. Toen een willekeurige allochtone medepassagier uitstapte staken zij hem van achteren neer. Deze “helden” werden dankzij camerabeelden gearresteerd en later tot drieënhalf jaar en vier jaar cel veroordeeld. In beide gevallen is het politieke element ver te zoeken en gaat het om grove mishandelingen.
Nog bonter maken enkele andere bekende rechtsextremisten het in Papendrecht. In mei 2006 wordt een Antilliaanse man door een stel dronken neonazi’s zeer ernstig mishandeld. Onder hen Michael Krick en Robbie Groeneveld. Tijdens de rechtszaak blijkt Krick verantwoordelijk voor het grofste geweld (slaan met een bierfles op het hoofd, tegen het hoofd schoppen met schoenen met stalen neuzen). Krick presteert het echter om zichzelf als slachtoffer van overheidsrepressie neer te zetten: “Vanwege de toenemende vervlechting onderling tussen de inlichtingen en veiligheidsdiensten binnen het monster ,,EU” wordt nu ook in Nederland het middel van dubieuze arrestaties tot een vast onderdeel van het instrumentarium van onderdrukkingsmaatregelen tegen tegenstanders van het systeem.” Volgens hem kan het geen toeval zijn dat hij vlak voor de start van het “aktieseizoen” (wat dat ook moge zijn) en is “het doel ervan (…) heel duidelijk het saboteren van onze inspanningen om de interne verdeeldheid te overwinnen.”
Afijn, ook voor deze helden werd weer uitgebreid opgeroepen tot solidariteit. Op het rekeningnummer van Krick kon geld worden gestort. Op diverse extreemrechtse fora wordt druk gediscussieerd over de vraag wat er in godsnaam politiek is aan deze dronkemansactie. De eerder genoemde organisaties blijven echter volhouden dat ook dit “politieke gevangenen” zijn. Krick krijgt 36 maanden cel, waarvan 10 voorwaardelijk. Groeneveld krijgt 21 maanden cel, waarvan 7 voorwaardelijk. Beide zijn in hoger beroep.
In november 2006 vroeg een groepje Skinheads in het Vlaamse Beerse aan willekeurige voorbijgangers wat zij van het nationaalsocialisme dachten. Twee voorbijgangers, die kennelijk niet het gewenste antwoord gaven, moesten dit bekopen met een fikse mishandeling. Daarbij liep een van hen een gebroken neus op en werden de fietsen van de twee vernield. Twee skinheads, de Vlaming Jelle de Munck en Robin van Opstal uit Spijkenisse werden hiervoor gearresteerd. Het zal niet verbazen dat ook voor deze twee weer een solidariteitsactie gestart wordt. In dezelfde kring wordt geld ingezameld, omdat “ZOG enkele kameraden van ons achter de tralies gezet”. ZOG is in nazikringen een populaire afkorting die staat voor “Zionist Occupation Government”, of te wel Joodse Bezettingsmacht. Overigens is het niet de eerste keer dat Van Opstal zich voor zo’n actie laat arresteren. Eerder werd hij in Duitsland gearresteerd en veroordeeld, nadat hij met enkele ander neonazi’s een allochtoon had aangevallen. Toen hun slachtoffer, onverwacht, terug begon te slaan en bovendien hulp kreeg van een vriend, pakte Van Opstal zijn auto en probeerde de twee omver te rijden. Dat leverde hem, behalve een celstraf, een inreisverbod voor Duitsland op. Treurig voor iemand die “Alles für Deutschland” in zijn nek heeft getatoeëerd.
Het is moeilijk voor te stellen dat dit soort misselijke mishandelingen getolereerd worden binnen Nederlandse nazistructuren. Helemaal ongelooflijk blijft het echter dat ze naar de eigen achterban, kennelijk met succes, verkocht worden als politieke acties.
