Onlangs schreven wij een eerste artikel over Blood & Honour Nederland. Daarin werd de geschiedenis en de huidige stand van zaken beschreven. Kort samengevat kwam dit artikel erop neer dat er enkele pogingen zijn gedaan om een Nederlandse afdeling op te richten van Blood & Honour, de internationale organisatie voor naziskinheads. Deze pogingen mislukten allemaal, totdat er in de periode 2001/2002 met meer succes een nieuwe poging werd ondernomen. Vanaf dat moment is er sprake van “Blood & Honour Nederland”.
Helemaal zonder strubbelingen ging dit echter niet. Rond 2004 splitste de organisatie in twee takken. Beide takken bleven zich “Blood & Honour” noemen. In het vorige artikel hebben we voornamelijk uitgewijd over één van die twee, Blood & Honour/Racial Volunteer Force (RVF). Deze organisatie afficheert zich als radicaal en nationaalsocialistisch en is een voorstander van gewelddadige politieke actie. Verder is deze organisatie opvallend door het extreme antisemitisme. Hierdoor oriënteert zich men op kringen van radicale moslims die op de lijn van organisaties als Hamas en Al Kaida zitten. Naast deze RVF-tak is de andere Blood & Honour-tak (B&H-Traditional) ook nog steeds – met succes – actief. Aan deze tak willen we deze keer aandacht besteden.
B&H-Traditional steunt in grote lijnen op hetzelfde gedachtegoed als RVF, maar met nuanceverschillen. Beide organisaties zijn openlijk nationaalsocialistisch, sympathiseren met het Derde Rijk en dwepen met Hitler en aanverwanten. Het verschil zit hem meer in de plek die deze ideologie krijgt. Het RVF ziet zichzelf als een revolutionaire voorhoede, die – op basis van haar ideologie – radicale politieke acties voert. B&H-Traditional ziet zichzelf meer als een internationale gemeenschap van gelijkgestemde Skinheads. Daarbij is de ideologie bepaald niet onbelangrijk, maar de beleving van de Skinhead-cultuur is belangrijker. Dat betekent dat feesten, drinken en vechten evenals uiterlijke vertoning essentieel zijn in deze organisatie. Dat de ideologie daarbij regelmatig ten onder gaat in een poel van drank, vet en zweet wordt collectief voor lief genomen. Datzelfde geldt ook voor de Nederlandse afdeling die vooral uitblinkt in het organiseren van allerhande bijeenkomsten zoals barbecues, drinkgelagen, concerten en kampen. Deze internationale richtingenstrijd heeft in ieder geval ook een rol gespeeld bij de scheuring in Nederland. Mensen als Michael Krick wilden duidelijk een meer RVF-gerichte kant op en de huidige leiders van de Traditional-tak dachten daar heel anders over. De onderlinge meningverschillen kenden een hoogtepunt in het voorjaar van 2004. Toen organiseerde de NVU een concert in samenwerking met Blood & Honour-Traditional. Een van de bands die daar speelde “Skullcrusher” staat bekend als Traditional-band. Dat was reden voor de RVF-fans uit Nederland en Vlaanderen om een enorme vechtpartij te beginnen, waarbij bandleden, security en andere aanwezigen werden aangevallen en zaal, auto’s en instrumenten werden gesloopt. Mocht er op dat moment nog sprake zijn geweest van enige sympathie tussen de twee B&H-takken, dan zal dat daarna wel verdwenen zijn.
Organisatie
Omdat Blood & Honour geen officiële organisatie is en semi-ondergronds functioneert, is een goed zicht op de organisatie lastig te geven. Het is in ieder geval duidelijk dat Blood & Honour Nederland opgedeeld is in een aantal secties met daarboven een landelijke leiding. Van deze landelijke leiding zijn de belangrijkste figuren Erik de Graaf uit IJmuiden (landelijk leider) en Marcel Dootjes uit Zwanenburg (penningmeester).
Erik de Graaf
De 27-jarige IJmonder Erik de Graaf loopt in ieder geval sinds 1998 rond binnen het extreemrechtse circuit. In dat jaar zette hij zijn handtekening om Janmaats Centrumdemocraten te helpen bij de kamerverkiezingen. Daarna is het een tijd rustig gebleven rond De Graaf. Na de moord op Fortuyn is hij kennelijk zo onder de indruk dat hij bij twee extreemrechtse Fortuyn-herdenkingen meeloopt. In Amsterdam sluit hij zich met een delegatie van de NNP aan bij een de vele Fortuyn-herdenkingen enkele dagen na de moord. In Harderwijk loopt hij mee met een demonstratie van de NVU naar aanleiding van de moord.
Daarna komt hij in beeld bij Blood & Honour Nederland en is bij allerlei activiteiten van deze organisatie aanwezig. Voordat Blood & Honour scheurt in de RVF- en de Traditional-tak, wordt een van de prominente leden, Michael Krick, gearresteerd en uitgeleverd aan Duitsland. Daags na deze arrestatie wordt er in Dortmund een kleine protestactie gehouden, waar ook een delegatie van Blood & Honour Nederland aanwezig is, waaronder Erik de Graaf. Na de vrijlating van Krick scheurt Blood & Honour en Krick en de Graaf worden leidinggevenden in verschillende takken.
Wat verder nog opvalt, is de band tussen De Graaf en Peter van Egmond. Vanaf 1998 zijn beiden vrij consequent actief voor dezelfde organisaties (eerst de CD, daarna NNP, vervolgens B&H) en ze wonen op een steenworp afstand van elkaar.
Over de secties is de nodige onduidelijkheid. Er hebben de afgelopen jaren minimaal vijf verschillende secties bestaan: Westland, Midland, Oostland, Noord-Nederland en Rotterdam. Het is op dit moment onduidelijk of al die secties nog actief zijn. Dat geldt in ieder geval wel voor de secties Westland en Noord, die de meest constante factoren zijn binnen de organisatie.
Alle secties zijn erg regionaal gericht. De continuïteit van de secties Noord en Westland wordt vooral bepaald door de aanwezigheid van een aantal oudere en meer ervaren types binnen die secties. Erik de Graaf en Marcel Dootjes zijn al genoemd en beiden actief in sectie Westland. Daarnaast is ook Peter van Egmond in deze sectie actief, een oudgediende in het Nederlandse extreemrechtse circuit.
In de noordelijke sectie is ook een kern van oude getrouwen. De belangrijkste persoon in deze regio is Martin van de Grind uit Winschoten. Van de Grind is al sinds medio jaren tachtig een actieve naziskinhead en stond aan de wieg van “Hou Kontakt”. Van de Grind is enkele jaren uit beeld geweest, na een aantal veroordelingen wegens zijn gewelddadige politieke activiteiten. Maar is als centraal figuur van Blood & Honour weer helemaal terug van weggeweest. Dat geldt ook voor zijn gewelddadige activiteiten. De noordelijke sectie zorgde enige tijd geleden voor opschudding in Winschoten, door in volledige nazi-outfit te poseren voor een net geplaatst Joods monument. Bezoekers van een tegenovergelegen kroeg reageerden hier woedend op, wat er toe leidde dat de B&H-groep de kroeg aanviel, vernielde en bezoekers molesteerde. Dit leidde tot een aantal arrestaties, waarbij ook Van de Grind werd opgepakt. Bovendien werden in zijn woning wapens gevonden. Daarnaast is Van de Grind nauw betrokken bij het organiseren van “trainingskampen” in de Ardennen voor Blood & Honourleden. Bij dergelijke trainingskampen wordt in militaire sfeer geoefend. Van der Grind levert daar onder andere met de militaire aankleding een bijdrage aan.
Een andere kracht op de achtergrond van de noordelijke sectie is Richard van der Plas. Ook van der Plas loopt al jaren mee in het extreemrechtse circuit. Hij werd bekend als raadslid van de Centrumdemocraten en activist van het Aktiefront Nationale Socialisten. Maar waar hij vooral mee bekend werd waren zijn criminele activiteiten en wapenbezit. Dat er, met de betrokkenheid van Van der Plas, nu wapens opduiken in kringen van Blood & Honour is nauwelijks een verrassing.
Werving en selectie
Om lid te worden van Blood & Honour Nederland moet je aangebracht worden door een lid. Vervolgens wordt je in eerste instantie aspirant-lid (“supporter”). Pas bij bewezen geschiktheid en betrouwbaarheid kan je volledig lid worden.
Je zou verwachten dat de moeilijke toegankelijkheid en de relatieve onzichtbaarheid ervoor zorgen dat er nauwelijks aanwas is. Maar dat is kennelijk niet waar. Het concept is zo aantrekkelijk dat Blood & Honour Traditional in Nederland op dit moment een organisatie is die (voor Nederlandse begrippen) een flinke aanhang heeft. Er zijn minimaal enkele tientallen leden met daar omheen een veelvoud aan aanhangers en “supporters”.
Het succes van Blood & Honour in vergelijking met de eerdere pogingen een dergelijke organisatie op te zetten heeft een aantal oorzaken. Ten eerste is de “markt” onder jongeren voor een organisatie als Blood & Honour veel groter dan begin jaren negentig (toen de laatste serieuze poging werd gedaan om een dergelijke organisatie op poten te zetten). Destijds was de voornaamste bron voor nieuwe aanwas de Skinheadsubcultuur, die in Nederland nooit een echt succes is geweest. Tegenwoordig worden nieuwe leden vooral gevonden in kringen van (voormalige) Gabbers, een subcultuur die een veelvoud aan aanhangers kent ten opzichte van de Skinheadsubcultuur.
De tweede reden voor het huidige succes van Blood & Honour is de ruimte die de organisatie heeft vergeleken met zijn voorgangers. Sinds de opkomst van en moord op Fortuyn is er, vooral van overheidswege, weinig wil meer om extreemrechtse organisaties aan te pakken. Maar de ruimte voor Blood & Honour wordt ook door de leden zelf geschapen. Een vergelijkbare organisatie als “Hou Kontakt” had begin jaren negentig de grootste moeite allerlei praktische problemen (gebrek aan geld, gebrek aan eigen vervoer, gebrek aan ontmoetingsplaatsen) te overwinnen. Omdat er binnen Blood & Honour een oude garde actief is, die in bezit is van auto’s, huizen, geld en vaste inkomens, is het veel minder moeilijk om in deze faciliteiten te voorzien. Bijeenkomsten kunnen dus veel eenvoudiger en toegankelijker georganiseerd worden.
Als derde reden is het internet van belang. Het is goed zichtbaar hoe Blood & Honour de afgelopen twee jaar in kringen van extreemrechtse gabbers een bepaalde cultstatus heeft verworven via internet. En ondanks het uitblijven van een goed functionerende website van Blood & Honour blijkt het via allerhande fora, contact- en vriendensites toch tot actieve werving voor Blood & Honour te komen.
Website
Het uitblijven van een website van Blood & Honour lijkt geen bewust beleid. Aanvankelijk werd er een website ontworpen door mensen van de sectie Midland. Deze website bleef echter eindeloos hangen in de ontwikkelingsfase. Uiteindelijk kwam er een website in de lucht, die ruimte kreeg op de server freespeech4u van Jan Teijn, de voorzitter van de Nationale Alliantie. 
Na één van de vele ruzies binnen de Nationale Alliantie stapte een flinke groep kaderleden op. Onder hen Peter van Egmond en de voorzitster van Dietsland jeugd, de NA-jongeren. Beiden zijn ook actief binnen B&H. In de periode rond deze ruzie werd ook de website van B&H van de server van Teijn gegooid. Een verband tussen de twee gebeurtenissen ligt voor de hand, maar is niet zeker. Volgens B&H zelf was er ruzie over geld en werd de website daarom verwijderd.
Werkverbanden
Aangezien Blood & Honour een internationaal netwerk is, is de Nederlandse tak primair ook internationaal gericht. Er zijn goede contacten met diverse andere afdelingen van Blood & Honour-Traditional. Vooral met Blood & Honour Vlaanderen is een nauwe samenwerking. Er worden gezamenlijk concerten georganiseerd. In het voorjaar van 2006 was er, voorafgaand aan een B&H-concert in Vlaanderen een kranslegging gepland bij een Limburgse begraafplaats waar Duitse Waffen-SS-leden en Nederlandse oorlogsmisdadigers begraven liggen. Toen Nederlandse antifascisten en autoriteiten daar een stokje voor staken werd er uitgeweken naar een Vlaamse begraafplaats.
Hoewel Blood & Honour ooit ontstaan is uit onvrede met allerlei partijpolitiek gekonkel in het Engelse extreemrechtse circuit, bleek Blood & Honour Nederland enige tijd warme contacten te onderhouden met de Nationale Alliantie. Er waren dubbellidmaatschappen, de website van Blood & Honour werd gehost door de NA-voorzitter Jan Teijn en NA-leden deden mee aan trainingskampen van Blood & Honour. Deze samenwerking knalde uit elkaar na een interne ruzie binnen de NA, waarbij een aantal prominente leden opstapte. Al snel bleek dus ook de samenwerking tussen B&H en de NA ten einde te zijn.
Wat we dus momenteel zien is een landelijke organisatie voor naziskinheads, die zichzelf associeert met geweld, wapens en trainingen, met een gemotiveerd kader en een flinke aanhang onder jongeren. Om dat slecht nieuws te noemen is bepaald een understatement.
