De Nederlandse Volksunie (NVU) wordt in 1971 door Guus Looy opgericht als één van de diverse naoorlogse pogingen om eerherstel voor oorlogsmisdadigers te verkrijgen. Het Heelnederlands gedachtegoed wordt omarmd en in 1973 krijgt de NVU een tweede (Vlaamse) voorzitter: Roeland Raes. Dit initiatief levert nauwelijks enig succes op. De partij blijft marginaal tot ene Joop Glimmerveen van zich laat horen.
Extreem-rechts in Nederland heeft zich tot die tijd rond een aantal politieke aandachtspunten gegroepeerd, die vaak met de strijd voor eerherstel van oorlogsmisdadigers of het verspreiden van (delen van) de nationaal-socialistische ideologie te maken hebben.
Glimmerveen brengt een nieuw punt in, dat daarna langzaam maar zeker de leidraad zal worden voor extreem-rechts in Nederland: Het ‘probleem’ van de hier aanwezige Surinamers en gastarbeiders. In eerste instantie krijgt dit punt weinig aandacht binnen de NVU, dat vooral opgericht wordt om de Dietse gedachte uit te dragen: Nederland en Vlaanderen moeten (weer) één Heel-Nederlandse natie worden. Glimmerveen krijgt steun van de partij wanneer hij zich in 1974 namens de ‘Lijst Glimmerveen’ kandideert voor de gemeenteraadsverkiezingen. Wanneer hij als eerste politicus in Nederland de aanwezige buitenlanders als doelwit van zijn propaganda maakt met de leus ‘Den Haag moet blank en veilig blijven!’, levert dit hem een verkiezingssucces op. Hij komt slechts enkele honderden stemmen te kort voor een zetel in de gemeenteraad van Den Haag.
Wel vinden er enige spraakmakende incidenten plaats. In 1976 verspreidt de NVU een opruiend pamflet tijdens vechtpartijen tussen autochtonen en allochtonen in Schiedam. De vechtpartijen verhevigen zich na deze actie. In 1979 houden de NVU en haar jongerenorganisatie NJF een demonstratie in Soestduinen, waar enkele tientallen fascisten en ex-NSB’ers aan deelnemen. Naar aanleiding van hier gehouden toespraken worden enkele maanden later drie personen veroordeeld.
Partijverbod
In 1977 begint Justitie een proces om de partij te laten verbieden. Dit loopt echter op een mislukking uit, want de rechter wijst de vordering tot verbod en ontbinding af. De NVU blijft dus gewoon bestaan.
De echte problemen beginnen wanneer de Centrumpartij wordt opgericht. In 1981 doen beide partijen mee aan de verkiezingen, die voor de NVU uitmonden in een debacle. Twee maanden later stapt Glimmerveen op als voorzitter.
Het nieuwe bestuur, onder leiding van H.J. Barendregt, probeert de NVU van zijn fascistisch imago te ontdoen. Betrokken bij het bestuur zijn in die tijd verder G. Beemsterboer, ir. P.M. Vrijlandt en J.W. van der Meulen. De partij doet zelfs een poging tot samenwerking of fusie te komen met andere extreemrechtse partijen. Uiteindelijk mislukken al deze initiatieven en ook de verkiezingen in 1982 leveren niets op voor de NVU, terwijl Janmaat namens de Centrumpartij in de kamer wordt gekozen.
In juli 1983 komt Glimmerveen weer terug bij de NVU en wordt opnieuw voorzitter. Hij neemt de jongerenorganisatie JFN (die sterk met Glimmerveen sympathiseert) mee. Vanaf 1983 worden er veel straatacties gevoerd: NVU/JFN demonstreert in Rotterdam, wil vlak na de moord op Kerwin Duynmeyer demonstratief bloemen gaan leggen op het graf van WA-man Peter Ton en houdt op 29 oktober 1983 een tegendemonstratie tijdens de grote anti-kruisrakettendemonstratie in Den Haag. In 1984 krijgen de acties een steeds nazistischer karakter: Rudolf Hess en Anton Mussert worden geëerd en er wordt ten gunste van nazi-Duitsland gedemonstreerd tijdens de herdenking van de Slag om Arnhem. Tegelijkertijd worden NVU’ers steeds vaker geconfronteerd met justitie en anti-fascistische activisten. Uiteindelijk besluit Glimmerveen in 1987 de handdoek in de ring te gooien: gebrek aan succes, concurrentie van CD en CP’86, gebrek aan leden (circa 150) en kader en gebrek aan geld doen de partij de das om en de NVU wordt op non-actief gesteld.Nieuw Leven
In 1996 wordt de partij weer nieuw leven in geblazen wanneer Constant Kusters en Eite Homan Glimmerveen benaderen met het verzoek hiertoe.
De partij houdt diverse spraakmakende vergaderingen en voert enkele acties met een hoog nazi-gehalte. Hiervoor weet zij voornamelijk mensen uit ANS-hoek op de been te krijgen. Ook doen er doorgaans diverse Duitse en Belgische neo-nazi’s mee. NVU-leden doen op hun beurt weer mee aan acties in België, Duitsland en Denemarken. De NVU is op dit moment niets anders dan de politieke vleugel van het ANS. Behalve publiciteit leveren deze bijeenkomsten ook de nodige processen en bijbehorende veroordelingen op.
Na het uiteenvallen van de CP’86 werd toenadering gezocht tot de nazistische vleugel van deze partij, maar deze poging mislukte door ruzies over het drugsgebruik van Martijn Freling en over deelname aan de gemeenteraadsverkiezingen in 1998. De NVU doet uiteindelijk tevergeefs mee aan deze verkiezingen in Den Haag en Arnhem.
Hierna beperken de activiteiten van de NVU zich tot het organiseren van zaalbijeenkomsten en een sporadische deelname aan een demonstratie. De zaalbijeenkomsten krijgen een steeds Duitser karakter: de meerderheid van de bezoekers is Duits en de voertaal is Duits.
De demonstraties zijn korte illegale demonstraties in Nederland of deelnames aan demonstraties in Duitsland en België. In België werden acties van het Odal Aktiekomitee ondersteund. In Duitsland zijn er regelmatig ondersteuningen van nazistische demonstraties uit de NPD-hoek.
De NVU wordt sinds haar heroprichting bestuurd door een klein kader van minder dan tien personen. Haar aanhang bestaat uit een sterk wisselende groep jonge nazistische skinheads. Op een enkele uitzondering na verlaten zij na enige tijd de partij weer.
