Deze week: waarom in het CDA ideeën ontstonden om Rutte heimelijk te besmeuren. Ofwel: hoe zelfs een oud-PVV-medewerker betrokken raakte bij het vuile CDA-campagneplan tegen de premier.
Psychiater en opiniemaker Esther van Fenema geeft haar uitspraken ‘soms wat te veel sambal mee’. Als lijsttrekker van NLBeter wil ze immigratie ter discussie stellen. ‘Je moet afspraken maken: wie past zich aan wie aan?’
Transfernieuws. Oud LPF-Kamerlid (en laatste lijsttrekker van die partij) en tevens ex-Europarlementariër voor de PVV Olaf Stuger stapt over naar GO van Henk Otten.
Toen hij doorhad dat de verrechtsing van Nederland niet vanzelf ophield, besloot migrantenzoon Cemil Yilmaz dit te beïnvloeden. ‘Míjn manier? Zet populistisch en extreem-rechts in al hun lelijkheid in het volle licht en zaag hun verhaal door.’
De PVV verloor al zijn zetels in het Europees Parlement. Toch wil Geert Wilders van geen koerswijziging weten. Leden blijven taboe en hij stapt nooit op als leider. Andere PVV’ers morren. ‘Noem mij één partij die twintig, dertig jaar zijn gezicht niet verandert.’
Dit moeten hun verkiezingen worden. De Europese populisten hebben hun krachten zelfs gebundeld om door te stoten naar de top 3 in Brussel. Maar de vraag is: wat willen ze? En krijgen ze dat voor elkaar?
We bevinden ons in de Hungarian Corner, vanwege het Europa-debat van het Nederlands BurgerPlatform.
Op vrijdag 29 mei van dit jaar diende een grote groep Europarlementariërs een ontwerpresolutie in. Op basis van artikel 133 van het reglement van het Europees Parlement wilde de groep de discriminatie van niet-fractiegebonden Europarlementariërs aan de orde stellen. De resolutie werd mede ondertekend door Marcel de Graaff, Vicky Maeijer en Olaf Stuger, de op dat moment niet-fractiegebonden Europarlementariërs van de PVV.
De PVV staat op het punt genoeg partijen en leden aan zich te binden om in het Europees Parlement een fractie te kunnen vormen, meldden bronnen. Zo’n fractie zou de partij van Wilders meer financiële steun en meer invloed opleveren.
Op dit moment werkt de PVV in het Europees Parlement samen met het Franse Front National van Marine Le Pen, de Oostenrijkse FPÖ, de Italiaanse Lega Nord en het Belgische Vlaams Belang. Samen zijn zij goed voor 37 Europarlementariërs.
Een achterbanavond van de PVV in Volendam die volgens een deelnemer drukbezocht is. Op een foto zijn tientallen mensen te zien zoals Martin Bosma, Ralph Castricum, Henk van Deun, Olaf Stuger, Dion Graus, Machiel de Graaf en Gerton van Unnik.
This article presents an agency-based approach to the success of radical right-wing populist parties. It posits that radical right parties will only experience sustained electoral success when they are built prior to their electoral breakthrough and when they institutionalise rapidly. The process of institutionalisation will progress more quickly when radical right parties have a leader with strong internal leadership qualities and when sufficient attention is paid to the recruitment, training and socialisation of candidates. The argument is illustrated through a comparison between two Dutch radical right parties: the Lijst Pim Fortuyn (LPF) and the Partij Voor de Vrijheid (PVV). The two cases offer a compelling example of learning effects in politics: Geert Wilders (PVV) observed the collapse of the LPF and has avoided making the same mistakes.