Zo actief als Eite Homan eind jaren tachtig en begin jaren negentig was, zo rustig is het in Groningen op dit moment. Een verloren hakenkruis-sticker, een enkele kladactie en een arrestatie wegens het deelnemen aan voetbalrellen. Het lijkt er sterk op dat Homan zijn geloof in de Nederlandse Nationaal-Socialistische beweging verloren heeft.
Als alternatief richt hij zich de afgelopen jaren steeds meer op het buitenland. Homan had altijd al goede contacten in heel Europa door zijn sleutelrol in de Gesinnungsgemeinschaft der Neuen Front (de opvolger van het verboden Aktionsfront Nationaler Sozialisten van Michael Kühnen). Dat resulteerde in regelmatige bezoekjes aan Duitsland. Daar durfde hij zich de laatste tijd echter niet meer te laten zien, wegens het grote risico op arrestatie en langdurige gevangenisstraf dat hij daar loopt. Voor het actievoeren zocht hij met name België op, waar hij een graag geziene gast was bij het Odal Aktiekomitee. Dit Komitee is in praktijk de Belgische afdeling van het Aktiefront Nationale Socialisten (ANS).
Eite Homan op demonstratie van Odal Aktiekomitee in Antwerpen
Tegelijkertijd stelt Homan zich open voor allerlei andere vormen van logistieke ondersteuning aan zijn Duitse collega’s. Diverse groepjes uit de meeste radicale hoek van het Duitse nazisme komen met enige regelmaat op bezoek in Nederland voor zogenaamde “Saalveranstaltungen”, besloten bijeenkomsten in kleine zaaltjes. Deze bijeenkomsten worden aangekleed met allerlei nazi-symboliek (vlaggen, uniformen, Hitlergroet) en gevuld met toespraken die de Duitse (en enkele Nederlandse) activisten een hart onder de riem moeten steken. Een andere vorm van logistieke ondersteuning die Homan voor zijn rekening neemt is het ter beschikking stellen van zijn postbussen als contactadres voor de meest controversiële en strafbare activiteiten van de Duitse rechts-extremisten. Een goed voorbeeld daarvan is het Solidariteitscomité p.o.w. Diesner. “Prisoner of War” Kay Diesner zit een levenslange gevangenisstraf uit in Duitsland nadat hij een moordpoging deed op een Duitse communist.
Eite Homan
Op de vlucht schoot hij bovendien twee agenten neer, van wie er een de aanslag niet overleefde. Deze daad zorgt voor veel beroering in Duitsland en niet in de laatste plaats binnen de Duitse nazi-scene. Het grootste deel van de nazi’s veroordeelde de actie van Diesner, Homan echter niet. In een pamflet roept het Solidariteitscomité op om elke nazi-activist te ondersteunen, welke strijdmethode hij ook gekozen heeft: “Wir appelieren an Euren revolutionären Geist (im Sinne einer “braunen Hilfe”)! SOLIDARITÄT MIT KAY DIESNER!!!” aldus ene R. Krieg on the mailbox address of Homan.
Anti-Antifa
In november vorig jaar raakte een ander recent gebruik van de postbus van Homan bekend. Na afloop van een bijeenkomst van Duitse en Nederlandse nazi’s (waaronder Homan) in een dorpje in de buurt van Zevenaar werden drie Duitse nazi’s aan de grens gecontroleerd. In hun auto bleken zij het nodige propaganda-materiaal te vervoeren, waaronder een nieuwe publicatie: Der Wehrwolf (#1). Dit is een klein gekopieerd tijdschrift dat stijf staat van namen, adressen en foto’s van ‘tegenstanders’. Ook al staat er geen enkele directe oproep in om de genoemde personen aan te vallen, de omslag laat weinig aan de verbeelding over. Naast de tekst “Stoppt Rotfront-, Dämocraten- und Zionistenterror!! Kampf der Reaktion” staat een tekening van een soldaat met armband van de Weiße Arische Widerstand (WAW) die een geweer op de lezer richt: In the introduction antifascists are threatened with “tegenmaatregels”. Wat de schrijvers daarmee willen bereiken staat ook duidelijk beschreven: “Wir wollen nichts weiter als Hakenkreuzfahnen zo schwingen, in SA-uniformen zu marschieren, den Arm zum Deutschen Gruß zu heben und unsere Meinung über Juden äußern!!” even verderop gevolgd door de postbus van Homan als contactadres.
Eite Homan is al geruime tijd actief in het netwerk van onderzoeksgroepen dat dergelijke publicaties voorbereidt. Na de introductie volgen pagina’s vol met namen en privé-adressen. Om te beginnen worden tientallen politici en parlementsleden opgesomd, gevolgd door adressen van anti-fascistische organisaties, communistische organisaties, kantoren van de Duitse inlichtingendienst en adressen van allerhande Joodse organisaties.
De laatste vijf pagina’s zijn de meest ranzige van de hele publicatie. Deze worden volgeschreven door de Anti-Zionistische Aktion (AZA) met een lijst van allerlei publiek bekende figuren, die volgens AZA Joods zijn. De lijst bevat honderden namen van bekende en minder bekende figuren. Naast Henri Kissinger en president Roosevelt worden Marylin Monroe, Liz Taylor en Nina Hagen genoemd. Onder de afdeling Criminelen wordt wijlen de voorzitter van de Duitse Joodse Raad Ignatz Bubis genoemd. AZA doet hiermee weer eens een poging om Het Wereldwijde Joodse Complot, dan wel de aanwezigheid van een Joodse Bezettingsoverheid (#2) in de westerse wereld aan te tonen. 
Opmerkelijk in deze context is dat de term AZA de laatste jaren een aantal keren opdook. Opgericht in 1989 vanuit het Duitse ANS maakte AZA de eerste jaren anti-semitische propaganda. In 1991 dook de organisatie ook in Nederland op ten tijde van de Golfoorlog. AZA maakte gebruik van de postbus van Homan bij haar oproepen om te strijden tegen deze “zionistische” oorlog. Volgens Homan waren er zelfs plannen om in AZA-verband naar Irak te reizen om aan de zijde van Saddam Hoessein mee te vechten, maar duurde de oorlog te kort om daadwerkelijk die kant op te gaan. Daarna duurde het tot eind jaren negentig voordat de naam AZA weer opdook. Bij twee demonstraties in Brussel, waarbij Homan betrokken was, werden pamfletten verspreid namens AZA. De eerste keer in maart 1998 tegen de tweede Golfoorlog en de volgende keer in april 1999 bij een demonstratie tegen de Amerikaanse bombardementen tijdens de Kosovo-oorlog. Ook wordt in februari een Joods monument in Groningen beklad met nazistische leuzen door AZA.
Reichsruf
Dan is er naast Der Wehrwolf nog een tweede blad verschenen in Duitsland: Reichsruf 6, Mitteilungsblatt für Revolutionäre Nationalsozialisten (#3). Het gaat hier om een blad van de Freie Nationalisten dat zich met name toelegt op anti-semitische propaganda.
De Freie Nationalisten is niet zozeer een organisatie als wel een concept. Na allerhande partij- en organisatieverboden leek het de radicale nazi’s in Duitsland beter zich niet meer landelijk te organiseren, maar het linkse idee van Revolutionaire Cellen over te nemen. Lokaal en regionaal werden groepjes Freie Nationalisten (“Kameradschaften”) opgezet zonder direct zichtbare landelijke structuur. Reichsruf moet een blad zijn voor al deze groepen en moet, om begrijpelijke redenen, ook weer vrezen voor zowel repressie als anti-fascistische activiteit. Daarom heeft de redactie een buitenlands adres gezocht en verzoekt om alle post naar de postbus van Homan te sturen. Volgens de redacteuren gebruiken ze deze postbus omdat Nederland liberaler en democratischer is dan Duitsland. Hiermee willen zij “de democratie gebruiken om haar ter zijde te schuiven”. In dit blad wordt met name verder gefilosofeerd over het vormen van de hierboven genoemde revolutionaire cellen en het opzetten van structuren tussen deze groepen. Deze groepen moeten min of meer ondergronds functioneren en vanuit de illegaliteit hun politieke werk en actie vorm geven. Voor de rest wordt het blad gevuld met allerlei grove anti-semitische artikelen, een solidariteitsoproep met Kay Diesner en tips om uit handen van de politie te blijven.
Eite Homan, Dave Blom en Constant Kusters
Of Homan naast deze activiteiten nog meer doet is niet met zekerheid te zeggen. Wel zal hij aan deze publicaties, het anti-anti-fascistische onderzoekswerk en de bijbehorende correspondentie zijn handen vol hebben.
1. Achter Der Wehrwolf zit een complex netwerk van oude en nieuwe activisten van de anti- antifa. De samensteller van deze specifieke uitgave is waarschijnlijk de zestienjarige Ronnie Reimer uit Schifferstad. Reimer is een zeer fanatiek verzamelaar van informatie over anti- fascisten.
2. Volgens een in nazi-kringen populaire complottheorie zouden de Westerse overheden eigenlijk regeringen zijn van de “Joodse bezetter”, die de arme nationaal-socialisten achter hun broek aan zit. Hier wordt door de nazi’s de term Zionist Occupational Government of ZOG voor gebruikt.
3. Man achter Reichsruf is Stefan Michael Bar. Bar is al geruime tijd een bekende nazi-activist. De afgelopen jaren zat hij echter meer achter tralies, dan dat hij vrij rond liep. Zo kreeg hij voor een eerdere uitgave van Reichsruf drieëneenhalf jaar gevangenisstraf.
