
De gebroken beloften van Geert Wilders
De politieke keuzes van de PVV sinds het aantreden van de regering-RutteIn 2010 toonde de PVV twee gezichten. In aanloop naar de verkiezingen sprak Geert Wilders hardvochtige
taal richting moslims, maar hij sprak ook warme woorden over de hardwerkende burgers. De PVV zou een
sociale partij zijn, die opkomt voor gewone mensen en wil strijden tegen de afbraak van de sociale zekerheid.
Het verkiezingsprogramma van de PVV verwoordde op een aansprekende wijze de gevoelens van veel
mensen in ons land:
‘De Partij voor de Vrijheid zet zich in voor de verdediging van onze verzorgingsstaat. Onze met veel moeite
opgebouwde verzorgingsstaat is een bron van trots. Alleen de PVV komt op voor het behoud van de verzorgingsstaat.
De Partij voor de Vrijheid vecht keihard voor behoud van de AOW op 65 jaar. Voor de PVV is de
handhaving van deze oudedagsvoorziening het enige breekpunt bij de formatie van een kabinet. Daarnaast
wil de PVV een stringent beloningsbeleid voor de (semi) publieke sector, staatsondernemingen en financiële
instellingen met staatssteun. Voor hen geldt de Balkenendenorm als maximumsalaris en de bonuscultuur
moet verdwijnen.’1
Mensen maakten zich zorgen over hun toekomst. Hoe moet het met me als ik mijn baan verlies? Wie zorgt
er voor mij als ik ziek word? Is mijn pensioen nog wel zeker? Wat heeft Geert Wilders met zijn belofte aan de
kiezers gedaan? Wat is daarvan terug te vinden in het akkoord dat hij sloot met VVD en CDA? En welke politieke
keuzes maakt de partij in werkelijkheid? Dat onderzoeken we in dit rapport.
We hebben de verkiezingsbeloften van de PVV vergeleken met het stemgedrag van de partij in de Tweede
Kamer. We hebben in het bijzonder gekeken naar de moties die de PVV wel of niet heeft gesteund, vanaf het
moment dat VVD en CDA met gedoogsteun van de PVV zijn gaan regeren.2 Deze moties zijn uitspraken van de
Kamer over het te voeren beleid en bij uitstek geschikt om politieke beloften te toetsen aan de politieke realiteit.