PVV’er Karen Gerbrands over hoe de partij omging met de dood van vriendin Willie Dille
PVV’er Karen Gerbrands verloor vorig jaar haar beste vriendin, PVV-raadslid Willie Dille. Zij voelde zich niet gesteund door de partij.
PVV’er Karen Gerbrands verloor vorig jaar haar beste vriendin, PVV-raadslid Willie Dille. Zij voelde zich niet gesteund door de partij.
Zo’n tien journalisten en fotografen hebben zich verzameld bij de ingang van het Almeerse Stadhuis. Op de markt schuifelen de mensen door de motregen. Om één uur zal Bram Moszkowicz deze zaterdag hier starten met de ‘Tour voor Nederland’. Waar de tour hem precies gaat brengen is nog onbekend, maar hij zal in ieder geval nog zijn opwachting maken in Lelystad en Urk. Volgens de ‘chef folders van VNL’ komen daar nog heel veel plaatsen bij.
In 2010 haalde de PVV een grote overwinning en had plotseling 24 Kamerleden. Als we de huidige peilingen geloven kunnen dat er bij de volgende verkiezingen zelfs meer zijn. Dit maakt de vraag relevant wie er voor de PVV in de Tweede Kamer willen plaatsnemen. Het ouderwetse beeld is dat veel partijleden en andere sympathisanten graag Kamerlid worden: een baan die status en aanzien geeft en een goed salaris. Maar bij de PVV ligt dat inmiddels een stuk genuanceerder.
Wat was ik er trots op toen ik twee jaar geleden Kamerlid werd! Als militair had ik 16 jaar lang mijn land gediend en nu wilde ik dat doen op het hoogste politieke niveau in de Tweede Kamer. Gaandeweg mijn Kamerlidmaatschap kwam ik erachter dat het bij de PVV helemaal niet de bedoeling was dat je de belangen van Nederland diende, maar de belangen van Geert Wilders.
Om ervoor te zorgen dat de PVV-Kamerleden in de maat bleven lopen, bestuurde Wilders de partij op een manier waarvan de gemiddelde Noord-Koreaanse dictator nog een lesje kon leren. Er heerste een intimiderende en verstikkende cultuur en om zich heen had hij een groep trouwe ‘knikeenden’ verzameld, die hem nooit in de steek zou laten. Hij manipuleerde fractievergaderingen waardoor hij altijd verzekerd was van ‘democratische’ meerderheden.
Hierdoor kon hij naar de buitenwereld toe zeggen dat zijn partij democratisch was. De portefeuilles en voorzitterschappen waren op zo’n manier verdeeld dat er altijd wel één van de ‘oude negen’ bij betrokken was. Hierdoor kon Wilders altijd direct zijn invloed uitoefenen op wat er gebeurde.
Visie aangaande maatschappelijke vraagstukken was er niet en discussie werd zorgvuldig vermeden. Op het moment dat Wilders de greep dreigde te verliezen, speelde hij zijn Kamerleden op geraffineerde wijze tegen elkaar uit en nam hij uiteindelijk draconische maatregelen.
In dit boek gaat de auteur uitvoerig in op de wijze waarop door Wilders politiek wordt bedreven, waarbij hij tot de conclusie komt dat het leiderschap van ons land bij Wilders in verkeerde handen zou zijn.