Het Nederlands Blok doet uiteindelijk alleen in de provincie Utrecht mee. De partij heeft in de stad Utrecht een gemeenteraadszetel en haar thuisbasis. Een poging om in Friesland mee te doen loopt stuk op een tekort aan steunverklaringen. In Utrecht is absoluut geen sprake van een tekort, eerder het tegenovergestelde; de partij heeft maar liefst dertig kandidaten op de lijst staan. Zestien van hen zijn bekende Blokkers en veertien zijn nieuwkomer. Wat opvalt is dat een aantal oudgedienden ontbreekt. Er staan tien vrouwen op de lijst, wat opmerkelijk veel is voor een extreem-rechtse partij, tegenover twintig mannen. De gemiddelde leeftijd van de kandidaten is ongeveer 48 wat vrij oud is. De jongste is 20 en de oudste 76. Er zijn er maar drie jonger dan dertig, acht tussen de dertig en de veertig, acht tussen de veertig en vijftig en elf zijn ouder. De meeste kandidaten, namelijk 23, komen uit de stad Utrecht, dan komen er nog vier uit Soesterberg, twee uit Baarn en één uit Veenoord. Acht van de Blokkers waren voorheen actief bij de CD en van deze acht waren er vier daarvoor actief bij de oude Centrumpartij.
De lijst wordt zoals altijd aangevoerd door Willem Theodorus Emile (Wim) Vreeswijk (1950). Vreeswijk begint zijn activiteiten bij de Centrumpartij in 1981. Hij maakt zeer snel carrière binnen de partij. Wanneer de Centrumpartij in 1984 voor het eerst zetels in een gemeenteraad haalt (twee zetels in Almere) neemt Vreeswijk zitting in de raad. In 1986 wordt Vreeswijk opnieuw gekozen, maar dan als raadslid in zijn echte woonplaats Utrecht. Hij doet pogingen om Janmaat, die geroyeerd is en inmiddels de CD heeft opgericht, weer bij de partij te krijgen. Hiertoe organiseert hij onder andere een fusie-vergadering in Kedichem in 1986. Na deze vergadering wordt Vreeswijk door de Centrumpartij geroyeerd. Hij wordt in 1988 lid van de CD en wordt al snel de tweede man achter Janmaat. In 1990 wordt hij in Utrecht herkozen voor de CD en een jaar later wordt hij ook gekozen tot Provinciale Statenlid.
In 1992 wordt het Nederlands Blok opgericht in een poging om alle extreem-rechtse partijen in Nederland te verenigen. Vreeswijk is nauw betrokken bij de oprichting, maar blijft lid van de CD. Janmaat is het niet eens met deze dubbelfunctie en royeert Vreeswijk. Hij probeert nog terug te komen via een kort geding, maar dat verliest hij. Hierna neemt hij het Nederlands Blok langzaam maar zeker over. In 1994 wordt hij voorzitter en benoemt zijn vrouw als secretaris. De rest van de bestuursleden worden weggewerkt en tot 1998 zijn beide echtlieden de enige bestuurders.
Na deze wending wordt het Blok een persoonlijk project van hem, waarin hij de absolute alleenheerser is. Dit heeft tot gevolg dat de partij praktisch alleen in zijn woonplaats Utrecht enige achterban heeft. Toch weet Vreeswijk zich sinds deze tijd gesteund door het Vlaams Blok, die in hem om volstrekt onduidelijke redenen een bruikbare contactpersoon zien. In 1996 mag hij een Vlaams Blok-bijeenkomst zelfs op video toespreken. In 1998 wordt Vreeswijk voor de derde maal in de Utrechtse raad gekozen.
Op de tweede plaats staat Vreeswijks vrouw Irene Barbara Vreeswijk-Mullaert (1952). Ook zij is al begin jaren tachtig actief voor de Centrumpartij en maakt met haar man de overstap naar de CD. In 1993 volgt zij haar man wederom naar het Nederlands Blok en wordt een jaar later benoemd tot secretaris.
De afgelopen jaren probeert het Nederlands Blok in een aantal steden zieltjes te winnen door via de stichtingen Appèl Bestrijding Criminaliteit (ABC) en Utrechts Herstel tendentieuze enquêtes te verspreiden. In deze enquêtes worden pogingen gedaan om criminaliteit en gevoelens van onveiligheid aan de aanwezigheid van migranten te koppelen. Irene Vreeswijk heeft de ‘onderzoeksleiding’ van deze enquêtes.
Op de derde plaats staat John Morren (1955). Morren is al ruim vijftien jaar een bekend gezicht in het extreem-rechtse circuit. Hij begon zijn carrière omstreeks 1983 in de neo-nazistische kringen van het JFN en de Viking Jeugd Nederland. Ook onderhield hij zeer goede contacten met de weduwe Rost van Tonningen. In die tijd verleent hij regelmatig hand en spandiensten aan de Centrumpartij en bezoekt hij zo nu en dan een vergadering. Zo is Morren bijvoorbeeld in 1986 aanwezig bij de roemruchte vergadering in Kedichem. Medio jaren tachtig kiest hij voor de partijpolitiek en wordt actief lid van de CD. Hij gooit hoge ogen en bekleedt een aantal bestuursfuncties. Ook staat hij regelmatig op kieslijsten van de partij. Nadat Vreeswijk in 1992 door Janmaat de CD is uitgewerkt wordt Morren de centrale man in Utrecht. Zoals zoveel CD’ers weet ook Morren voor wat zout in de pap te zorgen. In 1993 klaagt zijn Poolse buurvrouw over geluidsoverlast. Morren reageert door in haar huis voor 1300 gulden schade aan te richten met een honkbalknuppel. Hij wordt hiervoor veroordeeld, maar bedreigt dezelfde vrouw twee jaar later nogmaals, wat weer tot een veroordeling leidt.
In 1994 is hij lijsttrekker bij de verkiezingen en wordt hij met twee andere CD’ers gekozen in de gemeenteraad. Lang blijft hij niet voor de CD in de raad zitten, want na zes maanden stapt hij over naar het Nederlands Blok. Janmaat is hier zo boos over dat hij in het ledenblad van de CD de telefoonnummers van Morren thuis en op zijn werk publiceert met een oproep om hem op te bellen. In 1998 wordt hij niet herkozen voor de gemeenteraad.
Vier andere kandidaten die nog enigszins boven het maaiveld uitsteken zijn Henny Dummer uit Soesterberg en Cor Delil, mevrouw J. Hoogvliet en Jan Hoek, alle drie uit Utrecht.
Hendrikus Johannes Getruidus (Henny) Dummer (1965) valt de eer te beurt om vanaf juni 1998 het enige bestuurslid van het Nederlands Blok te zijn naast het echtpaar Vreeswijk. Daarnaast is hij de vormgever van het zelden verschijnende Blok-blad ‘Noorderlicht’.
Cor J. Delil (1923) was in 1994 en 1998 ook al kandidaat voor het Blok. In 1990 en 1991 stond hij op kandidatenlijsten van de CD.
Mevrouw Hoogvliet heet voluit J.Ch. Gaasbeek-Hoogvliet (1924) en stond al drie maal eerder kandidaat voor het Blok en in 1991 eenmaal voor de CD.
Jac. C. Hoek (1924) loopt al heel wat jaartjes rond in extreem-rechtse kringen. Hij staat zeven maal kandidaat, in 1986 voor de oude Centrumpartij, vanaf 1990 enkele malen voor de CD en vanaf 1995 een paar maal voor het Nederlands Blok.
Daarnaast staan nog drie leden van de familie Van Basten op de lijst: een vader en twee zoons. Vreeswijk probeerde mooie sier te maken door te melden dat het om familie van Marco van Basten gaat. Navraag door een journalist leerde echter dat het om een achterneef en zijn zoons gaat die bij Marco van Basten totaal onbekend zijn.
De Ondersteuners
De meeste kandidaten zetten ook meteen een ondersteunende handtekening voor de partij. Omdat zeven van hen dit niet doen moeten er nog wat extra Blokkers de gang naar het gemeentehuis maken. Dit levert voor Vreeswijk en consorten ook geen problemen op en uiteindelijk staan er 39 handtekeningen onder de lijst.
Van de zestien handtekeningzetters die geen kandidaat zijn waren er acht al bekend. Twaalf komen er weer uit de stad Utrecht, twee uit Soesterberg, één uit Baarn en één uit Soest. Omdat er amper bekende rechts-extremisten op de lijsten staan komt de gedachte van ronselpraktijken boven drijven. Het lijkt ons echter onwaarschijnlijk dat er ook op de kandidatenlijst ‘gekochte’ namen zullen prijken. Bij de handtekeningzetters is ook geen aanleiding te vinden die een vermoeden tot ronselpraktijken geeft. Mogelijk heeft Vreeswijk bewust bekende figuren van de lijsten geweerd om zijn partij een netter imago te geven. Wil hij echt bereiken dat zijn partij als een fatsoenlijke rechtse partij gezien wordt dan zal hij toch veel meer moeten veranderen. Op de afgekeurde lijst in Friesland staan wel allerlei omstreden figuren en de vooringenomen enquêtes die de partij de laatste jaren in diverse steden verspreidt heeft blijven het extreem-rechtse imago van de partij telkens weer bevestigen.
Terug naar overzicht
