Tijdens de afgelopen formatieperiode voor een nieuw kabinet zijn de ruzies binnen het CDA voldoende gebleken om de partij in grote problemen te brengen. In CDA-kringen leefde zelfs de angst dat de partij zou kunnen scheuren. Of het aan het begin van de herfst ligt weten we niet, maar de afgelopen tijd is het ook bijzonder onrustig in de Nederlandse Volks-Unie (NVU). En dat is bepaald niet voor het eerst. Een overzicht.
Enkele maanden terug sudderde er een discussie op het Stormfront-forum. Het was geen discussie met een kop en een staart, maar het onderwerp was vooral het politieke gedraai en gekonkel van Constant Kusters, voorzitter van de NVU. De discussie ontspoorde volledig toen twee NVU-leden in alle openbaarheid hun lidmaatschap opzegden. Aanleiding voor het opzeggen was de relatie van het 32-jarige hoofd ordedienst van de partij, Michel Boerboom, met de minderjarige NVU-activiste Mady Kleeven. Er deden al langer verhalen over deze relatie de ronde binnen de partij en het tijdschrift Alert! meldde het anderhalf jaar geleden ook al.

Maar de relatie van Boerboom en Kleeven werd door betrokkenen zelf, maar ook door Kusters glashard ontkend. Deze relatie was potentieel namelijk zeer schadelijk voor de partij. De NVU demonstreert met regelmaat tegen pedoseksuelen en tijdens één van die demonstraties maakte partijvoorzitter Kusters een andere rechtsextremist (Jan Teijn) uit voor een vuile pedofiel. Aanleiding daarvoor was dat Teijn in een ver verleden een relatie had gehad met een veel jongere, mogelijk minderjarige vrouw (1). De verklaring voor de felle reactie van Kusters tegen Teijn en zijn ontkennende reactie ten opzichte van Boerboom had weinig met de zaak zelf te maken. Het verschil zat hem in Kusters’ verstandhouding met die twee. Teijn was bij een andere partij actief en had al geruime tijd ruzie met Kusters. Boerboom werd als partijgenoot en vertrouweling niet aan de schandpaal genageld. Want wanneer nu zou blijken dat Boerboom, hoofd ordedienst van de partij én beheerder van de partijkas, zich ook aan een relatie met een minderjarige schuldig maakte, zou Kusters het nodige uit te leggen hebben aan zijn partijgenoten.
Toen het paar, nadat Kleeven meerderjarig was geworden, alsnog hun relatie bekend maakte was de boot echter flink aan. Dat pikte een ander actief NVU-lid, Femme van der Kooi, namelijk niet. Van der Kooi en zijn vriendin zeiden beide hun NVU-lidmaatschap op en meldden dit op Stormfront.
Wat er daarna volgde, was een ruzie die zich ontwikkelde volgens een klassiek NVU-stramien. Kusters nam, ontstoken in woede, achtereenvolgens een aantal stappen:
– Hij maakte op het Stormfront-forum allerlei persoonlijke informatie openbaar over Van der Kooi en zijn vriendin;
– Hij dreigt een brief aan de Sociale Dienst te schrijven om melding te maken van uitkeringsfraude door de vriendin van Femme van der Kooi;
– Hij deed aangifte vanwege het versturen van dreigbrieven die hij al enige tijd zou ontvangen en suggereert dat Van der Kooi de afzender is.
Dat Kusters het in dit geval wel heel erg bont maakte zal eenieder duidelijk zijn, maar subtiel zijn de ruzies in en rond de NVU eigenlijk nooit verlopen. Er is in de 39-jarige geschiedenis van de NVU zelfs een lijn te zien in de ‘wapens’ die bij dergelijke conflicten gebruikt worden.
Openbaarheid
Een belangrijk wapen is openbaarheid. Niemand vindt het prettig om persoonlijke details over zichzelf terug te vinden in handen van anderen of, nog erger, op het internet. Dat geldt helemaal voor rechtsextremisten. Het publiekelijk bekend staan als rechtsextremist is bepaald geen aanbeveling bij een sollicitatiegesprek bijvoorbeeld. Nu is die openbaarheid precies een drukmiddel dat al decennia door de NVU wordt ingezet. Zo is het gebruik om partijleden die niet of te laat hun lidgeld betalen met volledige naam in het partijblad te zetten. Ook publiceert Kusters met enige regelmaat artikelen met allerlei persoonlijke informatie op internet, wanneer hij gebrouilleerd is met die persoon. Een paar voorbeelden:
In 2001 kwam de NVU in opspraak, nadat bleek dat enkele leden verantwoordelijk waren voor het vernielen van Joodse begraafplaatsen. Twee van deze leden werden door de NVU geroyeerd. Zij richtten daarna de actiegroep Stormfront Nederland op en uitten zich met regelmaat kritisch over de NVU. In 2004 schreef voorzitter Kusters een artikel over de twee. Daarin onthulde Kusters allerlei privé-informatie, zoals het drugsgebruik van Hoven. Maar hij haalde vooral hard uit omdat zij kameraden hadden ‘verraden’ bij de politie, na hun arrestatie. Als bewijs van deze bewering drukte Kusters een stuk proces-verbaal af in het partijblad, waarin de volledige namen, geboortedata en adressen van twaalf andere rechtsextremisten staan. Het was een boeiend nummer om te lezen, maar een opmerkelijke stap wanneer je ‘verraad’ aan de orde stelt.
Een andere ruzie die zich in die periode ontwikkelde speelde zich af rond de Nationale Alliantie (NA), met name in de persoon van NA-oprichtster Virginia Kapic. Zij was een voormalig NVU-lid en voormalig groot bewonderaar van Kusters. Die bewondering was rap omgeslagen in volslagen minachting en vervolgens in haat tegen alles wat met Kusters en met de NVU te maken had. De reactie was voorspelbaar: Kusters schreef een artikel op de NVU-site, waarin hij privé-zaken onthulde, foto’s van betrokkenen plaatste en als klap op de vuurpijl Kapic afbeelde als een prostituee.

Hiermee was deze ruzie echter niet beslecht. Kapic sloeg namelijk op dezelfde manier terug en plaatste over Kusters en andere NVU-aanhangers paginalange teksten met beschuldigingen, geïllustreerd met intieme mails van Kusters. De ruzie liep daarop nog verder uit de hand. Daarover zo meer.
Helemaal smakeloos maakte Kusters het na de zelfmoord van een bestuurslid van de extreemrechtse NVB. Niet alleen publiceerde hij, daags na diens onfortuinlijke dood, een scheldstuk over het bestuurslid, waarbij weer allerhande persoonlijke informatie werd geplaatst. Hij eindigde het stuk bovendien met een subtiele groet: ‘Volgens ons verdient hij het dan ook niet om hem te eren of te roemen omdat hij te laf was om door te vechten voor ons volk en vaderland en bovenal voor zijn eigen gezin!’
Het openbaar maken van gevoelige informatie van (voormalige) medestanders is sowieso een bijzonder discutabele strategie, maar de wansmakelijke hoogtes die Kusters daarbij af en toe weet te bereiken, blijven (voormalig) vriend en vijand verbazen.
Verdacht
Naast het openbaar maken van persoonlijke informatie is het naar buiten

brengen van (meestal onbewezen) verdachtmakingen een tweede veelgebruikte manier die binnen de NVU tijdens ruzies gebruikt wordt. Twee thema’s zijn daarbij populair: het werken voor de AIVD en seks. In de vorige paragraaf kwam het af en toe al voorbij, seks heeft een duidelijke functie om extra schade toe te brengen. Dus wanneer het even kan worden seksuele voorkeur of het (gebrek aan) seksuele activiteiten er met de haren bijgesleept.
Een duidelijk voorbeeld noemden wij al in de inleiding, de beschuldiging dat Jan Teijn een pedofiel zou zijn. Maar Teijn was niet de eerste die dit meemaakte. In de jaren zeventig was Joop Glimmerveen partijvoorzitter. Zijn secondant, Joop Hagenbeek, was een homoseksueel. Dat was aanleiding voor een andere nazi-organisatie, De Noordbond, om Hagenbeek te royeren. En dat was vervolgens weer een reden voor Glimmerveen om die ruzie in alle openbaarheid te gaan voeren. Hij publiceerde een artikel in het NVU-blad ‘Wij Nederland’, waarin hij de Noordbond-voorzitter op zijn beurt voor een homoseksueel uitmaakte. Jaren later, na (jawel) een slepende ruzie tussen de nieuwe partijvoorzitter Kusters en Joop Glimmerveen, publiceerde Kusters een artikel over zijn voorganger, waarin hij suggereerde dat Glimmerveen op zijn beurt weer homoseksuele contacten met Hagenbeek zou hebben onderhouden.
Helemaal vreemd was een ruzie met het hondstrouwe NVU-lid Patrick de Bruin. De Bruin is actief sinds 2002, bovendien bezoeker van bijna alle NVU-activiteiten en goed voor een aantal grotere donaties aan de partij. In 2005 werd De Bruin echter plotseling uit de partij gegooid. Reden was zijn betrokkenheid bij een andere extreemrechtse organisatie, waarmee Kusters gebrouilleerd was. De Bruin had verder niets met deze ruzie te maken, maar werd toch als NVU-lid geschrapt. Maar niet alleen dat. Op de NVU-website schreef Kusters een artikel over deze kwestie en suggereerde daarin dat de Bruin homoseksueel is én ook nog een informant van de AIVD. Voldoende om elkaar nooit meer in de ogen te willen kijken zou je zeggen. Na anderhalf jaar werd Patrick de Bruin dus weer als lid geaccepteerd en kreeg als genoegdoening anderhalf jaar gratis lidmaatschap van de NVU (sic!). Het scheldstuk over De Bruin bleef daarna overigens nog jaren op de NVU-site staan.
Overigens is dit bepaald niet de eerste keer dat iemand de partij wordt uitgegooid. In de jaren zeventig waren royementen schering en inslag bij de partij. Ook toen ging het veelal gepaard met scheldstukken en het onthullen van privégegevens. Met één van die royementen schoot voorzitter Glimmerveen zich overigens in zijn eigen voet. De geroyeerden stonden vervolgens aan de wieg van de latere Centrumpartij. En die nieuwe partij zou de NVU in de jaren tachtig volledig van het politieke speelveld wegdrukken.
Aangifte
Een derde soort ‘wapen’, waarvan over en weer gebruik gemaakt wordt bij ruzies rond de NVU is het doen van aangifte bij de politie. Aan het begin van het artikel maakten we al melding van de aangifte van Kusters wegens het versturen van dreigbrieven. Helemaal te reconstrueren is dit niet, maar het lijkt erop dat Kusters ooit de eerste was om aangifte te doen tegen een collega-rechtsextremist. Eerder in dit artikel spraken we al over de ruzies tussen Kusters en Kapic, waarbij beiden informatie over elkaar op het internet zetten. Kapic, ook niet de subtielste, bedreigde Kusters per e-mail met de dood, naar aanleiding van een tekening waarop ze als prostituee staat afgebeeld:
‘Door de moeder van mijn zoon zo te beschadigen, door mijn geloof zo bespottelijk te maken, heb je je doodvonnis getekend. Ik zal niet rusten voordat jij onder de zoden ligt.’
Naar aanleiding van deze bedreiging deed Kusters aangifte tegen Kapic. Korte tijd later sneuvelden enkele ruiten van het huis van Kusters. Ook hiervan deed Kusters weer aangifte bij de politie.

Het doen van aangifte smaakte kennelijk naar meer. Wanneer Kusters Jan Teijn uit heeft gemaakt voor pedofiel, doet Teijn hiervan aangifte bij de politie. Deze aangifte leidt uiteindelijk tot een veroordeling van Kusters. Kusters laat het er ondertussen niet bij zitten. Wanneer het blijkt dat hij naar aanleiding van de aangifte van Teijn zal worden berecht, doet hij op zijn beurt aangifte tegen Teijn, wegens smaad.
Geweld
Een laatste wapen bij het ruziemaken, dat nog al eens gebruikt wordt in NVU-kringen, is het gebruik van geweld. Het ingooien van ruiten werd al genoemd, maar Kusters zou ook intimiderende huisbezoeken uitvoeren om op die manier ruzies te beslechten. In de jaren negentig was er een jong een zeer trouw NVU-lid. Zijn liefde voor de partij ging zover dat hij ooit, na vrijgesproken te zijn, tegen de rechter verzuchtte dat hij de uitgespaarde boete aan de partij zou schenken. Volgens Joop Glimmerveen is deze activist door Kusters van zijn voortanden verlost. Wat daar achter zat is ons verder niet bekend.
Een eenmalige actie, niet gewelddadig in fysieke zin, maar daarom niet minder opvallend, was de inbraak door NVU-voorzitter Joop Glimmerveen in het partijkantoor van de concurrerende Centrumpartij. Hij slaagde er op die manier in om de ledenadministratie van die partij in te zien. Glimmerveen zag in de Centrumpartij een slap aftreksel van zijn eigen NVU, maar wel een die succes had. Partijleider Janmaat zat inmiddels in de Tweede Kamer, terwijl Glimmerveen nog nooit enig verkiezingssucces had gehad. Glimmerveen werd binnen gelaten door de beheerder van de administratie, die zowel actief was bij de NVU als bij de Centrumpartij, maar uiteindelijk voor de BVD (voorloper AIVD) bleek te werken. Foto’s van deze inbraak kwamen enige tijd later in de publiciteit.
Dus?
Het bovenstaande overzicht is een korte illustratie van manieren waarop binnen de NVU ruzies worden beslecht. Ondanks de opmerkelijk lage streken, de verbazingwekkende grofheid en het totale gebrek aan respect of fatsoen dat uit deze voorbeelden naar voren komt, zijn dit zeker niet de enige ruzies en waarschijnlijk niet eens de grofste rond de partij.
Ook de jongste ruzies binnen de NVU en de daarbij toegepaste streken van Kusters, kunnen vrijwel live op internet gevolgd worden. Maar hoe diep de partij en de voorzitter ook zullen zakken, ook dit keer zal de NVU het wel weer overleven. Dat doet ze immers al bijna veertig jaar. Het blijft alleen wel de vraag wat mensen er keer op keer toe brengt zich in te laten met die club. Aan de ideeën en de uitstraling van de partijleider zal het niet liggen. Aan de ideologische ‘lijn’ of mogelijkheden om ooit enig succes te behalen ook niet. Kennelijk appelleert de NVU aan een rebellenclub-idee, en moet men er eerst persoonlijk achterkomen hoe Kusters met zijn medestanders om gaat. En dat doet au.
Gerelateerde artikelen:
Patrick de Bruin, drugsdealer bij de NVU
(1) Er was naar aanleiding van deze bewering van Kusters nogal wat te doen om die leeftijd natuurlijk. Kusters hield het aanvankelijk op 14, maar stelde die ‘schatting’ later bij tot 17, maar mogelijk was de betrokkene al 18.