Toen de Deense tekenaar Kurt Westergaard in 2005 een cartoon maakte van de profeet Mohammed met een bom in zijn tulband, zal hij zich ongetwijfeld geen voorstelling hebben gemaakt van wat die tekening los zou maken. Laat staan dat hij bedacht dat die cartoon zou leiden tot de oprichting van een nieuwe extreemrechtse organisatie in Nederland.
In het voorjaar van 2006 stonden de Deense cartoons al een aantal maanden in het centrum van de internationale belangstelling: over elkaar heen tuimelende veroordelingen en ondersteuningen, rellen, aanslagen en demonstraties. In de Nederlandse extreemrechtse Nationale Alliantie (NA) ontstond een scherp conflict over deze cartoons. Uit solidariteit met de bedreigde cartoonisten werden de cartoons wereldwijd in kranten en op internet gepubliceerd. Een aantal belangrijke kaderleden van de Nationale Alliantie wilde hier ook gehoor aan geven, maar partijleider Jan Teijn verzette zich daartegen, omdat hij bang was daarvoor de consequenties te moeten dragen. De actieve NA-afdeling uit Noord-Holland pikte dit niet en verliet samen met de partijsecretaris de organisatie. De kern van deze groep werd gevormd door Wim Beaux, Gerard de Wit, Ton Steemers en Peter van Egmond.
Dit groepje afsplitsers besloot om aansluitend een nieuwe organisatie op te richten. Op 6 mei 2006 werd in het Noord-Hollandse Wormer de oprichtingsvergadering van de Nationalistische Volks Beweging (NVB) gehouden. Wim Beaux werd tot voorzitter benoemd.

Daarmee begon Beaux, actief sinds begin jaren tachtig, aan zijn zesde extreemrechtse organisatie. Eerder was Beaux betrokken bij de Centrumpartij, de CP’86, de Volksnationalisten Nederland, de Nieuwe Nationale Partij, de Nationale Alliantie en nu dus de Nationalistische Volks Beweging.
Ideologie
Wat ideologie betreft is de NVB een typisch product van zijn oprichters. De belangrijkste personen liepen al jaren mee en hadden allemaal de jaren negentig en deels de jaren tachtig meegemaakt in het extreemrechtse activisme. Het repressieve klimaat ten opzichte van extreemrechts in die jaren, zorgde dat er bij extreemrechtse organisaties een groot verschil bestond tussen de officiële standpunten en de feitelijke ideeën. Wanneer rechtsextremisten namelijk eerlijk zouden uitkomen voor hun radicale ideeën zou hen dat sympathie gekost hebben en mogelijk ook een strafvervolging. Daarom werden vaak verhullende ideeën gebracht (“Vol=Vol”, “dood aan het zionisme” in plaats van “dood aan de joden”).
Met deze erfenis werd ook de NVB opgetuigd. Dat viel onmiddellijk na de oprichting al op. Er werd flink gekoketteerd met NSB-symboliek: Het partijlogo, strijdgroet (“Houzee!”), en de leus “Voor Volk en Vaderland” werden van deze collaboratiepartij overgenomen. Ondanks dat de bewondering van NVB-bestuursleden voor Mussert en de NSB al eerder opborrelden, koos de NVB ook in dit geval voor de verhullende lijn: “Over ons logo bestaan enige misverstanden, veelal geuit door personen die enkel naar een bepaald verleden kijken en geen kennis van zaken hebben m.b.t. symboliek en historische kennis. Ook is het een uiting van simplisme om ons door een vergelijk in een bepaalde hoek te drukken.” Zelfs bij de formele distantiëring wordt ervoor gewaakt het woord ‘NSB’ te gebruiken.
Wanneer je door dit reflexmatige verhulgedrag heen prikt, is de NVB-ideologie te kenschetsen als een soort burgerlijk fascisme. Het belangrijkste thema is dat niet-blanken (”hier-niet-thuis-horenden” volgens voorzitter Beaux), en dan vooral moslims, uit Nederland moeten vertrekken. Daarnaast is samenvoeging met Vlaanderen een speerpunt. Gecombineerd met de eerder genoemde NSB-fixatie geeft het een globale indruk waar de NVB voor staat. Maar alleen bij woorden laat de organisatie het niet.
Geweld
In de tweeëneenhalf jaar van haar bestaan heeft de NVB maar een enkele keer de krant weten te halen en dat was vooral door gewelddadige incidenten.
Maar het begon allemaal wat rustiger. Eind oktober 2006 hield de NVB haar eerste zaalbijeenkomst in Haarlem. Een schooltje was afgehuurd, zoals gebruikelijk onder valse vlag om problemen te voorkomen. Desondanks demonstreerde een groepje Haarlemse antifascisten voor de deur, om duidelijk te maken wie er werkelijk in het gebouw aanwezig waren. Dat bleek reden genoeg voor de zaaleigenaar en de lokale autoriteiten om de NVB te verzoeken de ruimte te verlaten, wat vervolgens ook gebeurde.

Een maand later organiseerde de NVB een ietwat vreemde actie. Op aangeven van een bevriende organisatie (de Dietse Kameraden, zie kader) werd een demonstratie georganiseerd in Middelburg tegen de voorgenomen bouw van een moskee. Dit terwijl alle besluitvorming en discussie rond die bouw al was afgerond. Veel zin had de demonstratie dus niet. Toch kwamen er nog enkele tientallen deelnemers opdraven.
Dietse Kameraden
Op 6 augustus 2006, precies drie maanden na de oprichting van de NVB richtte een andere groep afgesplitste NA-leden uit Zeeland de Dietse Kameraden op. Bij deze oprichtingsbijeenkomst was een delegatie van de NVB aanwezig. De NVB en de Dietse Kameraden zijn vanaf dat moment onafscheidelijk. Ze bezoeken elkaars bijeenkomsten, waarbij de Dietse Kameraden vaak voor ordedienst spelen bij “broederbeweging” NVB. De ideeën van de Dietse Kameraden sluiten goed aan bij de NVB. En ook zorgen de leden van de Dietse Kameraden voor gewelddadige bijdrages aan NVB-bijeenkomsten. Zowel bij de knokpartij in Uitgeest, als bij de relletjes bij de NVB-demonstratie in Amsterdam stonden de Dietse Kameraden vooraan.
Naast een aantal NVB’ers en een flinke club regionale extreemrechtse jongeren, was er een opvallend groot aantal leden van Blood & Honour aanwezig. Dat deze nazi-skinheads zich aansloten bij de NVB – met toch enigszins een oude mannen/burgermans-imago – was redelijk opvallend, maar zou later nog een opvallender vervolg krijgen. Qua ideologie en stijl liggen de NVB (‘nette’ wat grijze uitstraling, met een nadruk op elementaire buitenlanderhaat) en Blood & Honour (getatoeëerde skinheads met losse handjes en een uitgesproken bewondering voor Hitler en het Derde Rijk) niet direct in elkaars verlengde. Tegelijkertijd is het extreemrechtse wereldje klein en blijken dergelijke verschillen vaak wel overbrugbaar. Vooral als je ook nog eens bij elkaar in de buurt woont. En daar was in dit geval sprake van. De NVB-top woonde voor een belangrijk deel in het zuidelijk deel van Noord-Holland en voor de leiders van Blood & Honour gold op dat moment hetzelfde: NVB-kopstuk Peter van Egmond woonde op 5 minuten van Blood & Honour-leider Erik de Graaf. De lijntjes waren dus kort en kennelijk voldoende om aansluiting te vinden en te houden.

Na de jaarwisseling van 2006/2007 organiseerde de NVB begin februari opnieuw een vergadering voor haar achterban. Ook Blood & Honour werd gevraagd om aanwezig te zijn. Dit keer niet alleen om wat meer mensen over de vloer te hebben, maar ook om een paar potige jongens te hebben om een situatie als bij de vergadering in Haarlem te voorkomen. De vergadering vond dit keer plaats in een sportkantine in Uitgeest. Ook dit keer waren er antifascisten om te protesteren. Toen die zich echter in de buurt van het pand begaven gingen de aanwezig leden van Blood & Honour en de Dietse Kameraden over tot de aanval. Aangestuurd door NVB-bestuurslid (en ex-marinier) Ton Steemers werden de demonstranten bekogeld, geschopt en geslagen tot de ME tussenbeide kwam. Daarbij vielen enkele gewonden. Direct daarna ging de politie over tot arrestatie van alle leden van de knokploeg, die zich nog op straat bevonden. Verder werden andere verdachten van de geweldpleging, vooral mensen met Blood & Honourattributen aan, uit de sportkantine gehaald en ook gearresteerd. Later zouden de leden van deze knokploeg veroordeeld worden tot verschillende celstraffen.

Vreemd genoeg distantieerde de NVB zich op geen enkele manier van de openlijke aanwezigheid van deze neonazi’s en het geweld bij hun vergadering. Sterker nog, de NVB presenteerde hen als helden: ‘Hierbij wil het bestuur van de N.V.B. de spontane dappere verdedigers van het zaaltje hartelijk danken voor hun inzet.’ Twee weken na deze knokpartij deed partijvoorzitter Beaux bovendien aangifte tegen AFA wegens verstoring van de vergadering.Toch bleek de hele affaire de NVB niet in de koude kleren te zijn gaan zitten. Het duurde ruim een half jaar voor er weer iets op poten werd gezet. Maar toen werd door de partij wel iets bijzonders georganiseerd: een nieuwe demonstratie, dit keer in Amsterdam. Daar wilde de NVB demonstreren tegen het tijdelijk verplaatsen van een oorlogsmonument voor de bouw van een moskee. Dat liep echter een stuk minder eenvoudig dan verwacht. De belangrijkste reden daarvoor was dat Amsterdam klassiek een lastige stad voor extreemrechts is om te demonstreren gezien de sterke tegenstand die er tegen hen bestaat. Dat geldt bij uitstek voor De Baarsjes, de wijk waar deze demonstratie gepland stond. Verder was er ook veel onvrede bij collega-rechtsextremisten. Om te demonstreren tegen een moskee kon wel op sympathie rekenen, maar om nou voor een monument voor verzetsstrijders tegen de Duitse bezetter te demonstreren kon niet op brede sympathie rekenen. NVU-voorzitter Kusters omschreef zijn bezwaren als volgt: “De NVB gaat het Nederlandse verzet en een joods oorlogsmonument eren! (…) Toch raar dat twee bestuursleden van de NVB aanwezig waren bij de treurmars van de NSB weduwe mevrouw Rost van Tonningen, op 2 juni jl. in Rheden! Is het niet zo dat Meinoud Rost van Tonningen aangezet is tot zelfmoord door de bewakers (BS-ers Binnenlandse Strijdkrachten) afkomstig uit het Nederlandse verzet? En deze bestuursleden zouden nu zich ineens hard gaan maken voor een verzetsmonument? Op zich niet erg logisch.”Maar de echte problemen waren er pas op de dag zelf: rond de veertig NVB’ers verzamelden zich op een plein in Amsterdam. Maar voordat zij konden lopen werden ze aangevallen door voetbalhooligans en buurtbewoners. Er werd door enkele NVB’ers nog stevig teruggeslagen met meegebrachte vlaggenstokken, maar dat mocht niet baten. De demonstratie werd vanwege de ongeregeldheden verboden door de burgemeester. De NVB blaast de aftocht op 22 september 2007 in Amsterdam. Links Martijn Janssen uit Rotterdam. Dietse Kameraad Marcel de Putter draagt een doos
Twee maanden na deze deceptie wilde de NVB opnieuw demonstreren in Amsterdam. Nu was de wijk Slotervaart uitgekozen. Het thema van de demonstratie was de onrust in die wijk in de maanden daarvoor. Na overleg werd deze locatie verboden en de NVB werd een manifestatieplek aangeboden buiten de wijk. De NVB weigerde deze optie en blies de demonstratie vervolgens af.
Opnieuw bleef het daarna een tijd stil rond de NVB. Toen in februari 2008 Gerard de Wit plotseling kwam te overlijden, was dat de zoveelste klap voor de NVB in korte tijd. De Wit zette bijeenkomsten en acties op poten, zorgde voor de website en deed de ledenadministratie. Hij was kortom de man die in zijn eentje de ruggengraat van de NVB vormde. Na de arrestaties in Uitgeest en de twee mislukte demonstraties viel hiermee ook nog de belangrijkste organisator van de organisatie weg.
Toekomst
Daarmee leek de toekomst voor de NVB ten einde. Een geplande bijeenkomt werd afgeblazen, de website en het blad van de organisatie kwamen zo goed als tot stilstand. Leden kregen verder niets te horen van verdere plannen. Deze situatie werd nog versterkt doordat de resterende bestuursleden van de NVB door hun lange geschiedenis binnen allerhande extreemrechtse organisaties en afsplitsingen veel vijanden binnen het wereldje hadden gekregen. Daarmee was samenwerking met anderen ook niet direct aan de orde. De organisatie leek ten dode opgeschreven.
Recent gaf de NVB echter toch weer wat tekenen van leven. Op een demonstratie die in juli door het webforum Holland Hardcore werd georganiseerd was een kleine delegatie van de NVB aanwezig. De demonstratie richtte zich tegen de strafrechterlijke vervolging van extreemrechtse en discriminerende activiteiten. Meer verbazing wekte de deelname van een aantal prominente NVB’ers aan de recente NVU-demonstratie in Zwolle. Dit terwijl de NVU en de NVB zich meerdere malen zeer negatief uitlieten over elkaar. Bovendien schreef NVU-voorzitter Constant (over de doden niets dan goeds) Kusters een uitgebreid roddel- en scheldstuk over Gerard de Wit na diens dood.
Vooralsnog lijkt de NVB geen potten te zullen breken, maar helemaal verdwenen zijn ze ook niet, al zijn ze vooralsnog een kleine speler op het extreemrechtse veld.
