De burgeroorlog in Syrië is na vier jaar vechten even ellendig als uitzichtloos geworden. Twee van de strijdende partijen, de Islamitische Staat (IS) en Al-Nusra, maken daarbij gebruik van buitenlandse sympathisanten uit extremistische moslimkringen. Inmiddels is ook de eerste Nederlandse rechts-extremist, de vierentwintigjarige Ritchie Kolvers uit Nijmegen, naar Syrië afgereisd. Om als sympathisant van de dictator Assad een door het regime georganiseerde jongerenconferentie te bezoeken.
Ritchie Kolvers (1991) is oprichter en leider van een even wonderlijk als marginaal extreemrechts clubje, Zwart Front. Kolvers begon met Zwart Front in 2012 om zijn voorliefde voor het klassieke Italiaanse fascisme een politieke invulling te geven. Hij doopte zijn groepje met de naam ‘Zwart Front’ als ondubbelzinnige verwijzing naar de vooroorlogse fascistische organisatie van Arnold Meijer. Kolvers weet in de periode daarna een klein groepje leeftijdsgenoten om zich heen te verzamelen met wie hij Zwart Front draaiend houdt.
De ambitie van Zwart Front staat niet in verhouding tot de feitelijke slagkracht. De actieve aanhang van het clubje moet op maximaal tien jongeren worden geschat. Tegelijkertijd rept Zwart Front in zijn publicaties van revolutionaire plannen tot vorming van een fascistische staat in Nederland. De club is uitgesproken anti-democratisch (‘een democratisch systeem waarin enkel zwakke compromissen gesloten kunnen worden en de groep met de luidste stem en het grootste budget overheerst’), tegen persoonlijke vrijheid (‘Dit egoïsme, groepsgedrag en de drang naar onverdiende vrijheden vormt waarlijk de wortels van sociale verdeeldheid, economische criminaliteit, normloosheid, maatschappelijke verharding en vele andere problemen die ons land plagen’), voor een fascistische maatschappelijke ordening (‘Zwart Front streeft naar een organische ordening van de sociale klassen en de samenleving in het algemeen’) en is extreem nationalistisch.
De hoogdravende retoriek van het groepje staat, zoals gezegd, niet echt in verhouding tot de werkelijke activiteiten van het groepje. Ze zijn vooral ’s nachts actief met het ophangen van pamfletten en spandoeken waarop standpunten van de organisatie worden gedeeld. Verder sluiten Zwart Front-leden zich nog wel eens aan bij demonstraties van anderen, waaronder de PVV. Zwart Front organiseerde zelf één demonstratie in 2013. Het thema van deze bijeenkomst was ‘tegen de plutocratie, de banken dictatuur en de EU onderdrukking’. De demonstratie trok negen deelnemers.
Wat Ritchie Kolvers in de afgelopen twee jaar ook heeft gedaan is contacten leggen met gelijkgestemden over de grens, vooral met de Belg Ruben Rosiers (1986). Rosiers is in zekere zin vergelijkbaar met Kolvers. Net zoals Zwart Front een geïsoleerd clubje is, heeft ook Ruben Rosiers zich op basis van een extreem doorgeredeneerde en dogmatische houding geïsoleerd van de rest van de extreemrechtse beweging in Vlaanderen. En dus kijkt ook Rosiers over de grens. Vooral naar Italië, waar hij al enkele jaren bijzonder goede contacten heeft bij het fascistische initiatief Casa Pound. Daar deed Rosiers ook zijn inspiratie op om nog verder te kijken, naar het Syrië van dictator Assad. Rosiers ging zich actief inzetten voor de solidariteitsbeweging met Assad in Nederland en België. Hij bezocht Syrië en kreeg zelfs een relatie met een vrouw uit die regio. En via Rosiers raakte Kolvers en Zwart Front ook betrokken bij Syrië. Ook zij toonden hun solidariteit met Assad, onder andere door demonstraties van Syriërs in Nederland te bezoeken.
Waar de solidariteit met Syrië precies op is gebaseerd is niet één-twee-drie duidelijk. Maar met wat pogingen tot interpretatie van de stukjes die Zwart Front er over schrijft en wat gezond verstand komen we tot vier punten. Ten eerste zal het autocratisch karakter van de dictatuur van Assad tot de verbeelding spreken. Met enige moeite is daar iets van een gedroomde staatsvorm in te herkennen voor iemand die zichzelf ‘fascist’ noemt: een ondemocratisch en autocratisch leiderschap en verschillende bevolkingsgroepen die in een maatschappelijk mal zijn geperst om orde en rust te bewaren. Ten tweede is Assad’s regime seculier. Assad beschermt daarmee, volgens Zwart front, Europa als een soort buffer tegen oprukkende moslimextremisten. Ten derde is Assad vijand van Verenigde Staten, een duidelijk pre in de ogen van veel rechtsextremisten, waaronder Kolvers. Het idee dat de ‘David’ Syrië het opneemt tegen het globalistisch streven van ‘Goliath’ de Verenigde Staten maakt dit streven sympathiek. Ten vierde is er het antisemitische element, Assad als veronderstelde tegenstander van Israël.
Deze inspiratie via de route Rome-Ruben Rosiers en de ogenschijnlijke aansluiting van zijn eigen politieke opvattingen bij de belangen van Assad, brachten Ritchie Kolvers tot een gang naar Syrië. Hij nam daar deel aan een jeugdconferentie op 21 tot en met 24 september 2015 in Damascus, die werd georganiseerd door het Assad-regime. Het doel van deze conferentie was om met de aanwezige jongeren informatie te delen over ‘door het westen gesponsord terrorisme’. Kolvers deed daar contacten op met extreemrechtse Italianen en Grieken, Fransen van het Front National, maar ook iemand van het Engelse UKIP en met Noord-Koreaanse studenten. Na enkele dagen keerde hij weer terug naar Nijmegen, om zijn daar opgedane kennis en contacten te gebruiken voor zijn politieke activiteiten in Nederland.
